De taro Colocasia esculenta of olifantsoor, is een plant uit de aronskelkfamilie (Araceae), ook bekend als Eddoe of Eddo. Hij wordt reeds meer dan 2000 jaar geteeld om de knolvormige wortelstokken, die net als aardappelen worden gekookt. Het is een tot 2 m hoge overblijvende plant met een knolvormige, rechtopstaande wortelstok die aan de bovenzijde bedekt is met ringvormige bladlidtekens. Meestal steken alleen de bladeren boven de grond of het water uit. De taro wordt gekweekt op drassige akkers. De soort komt wild of verwilderd voor in sloten en aan waterkanten.

De pijl– tot hartvormige bladeren hebben een krachtige, rechtopstaande 0,2–1,5 m lange steel. De bladschijf hangt met het uiteinde omlaag, is 13–60 x 10–35 cm groot, vaak iets gegolfd en heeft afgeronde voetlobben en uiteindes. De kleur van de bladschijf hangt af van het ras en kan bleek groengeel tot donkergroen, effen, gevlekt of gestreept zijn.

In cultuur worden zelden bloemen gevormd. De bloemen zijn zeer klein en groeien in een 4–20 cm lange bloeikolf (spadix). Aan de onderkant van de bloeikolf groeien de vrouwelijke bloemen, daarboven steriele en aan de top groeien de mannelijke bloemen. Van de bloeikolf wordt 3–6 cm omgeven door een roomwit of geel, 9–40 x 2–5 cm groot schutblad (spatha). De groene, glanzende, tot 5 mm grote bessen die na de bloei ontstaan, zitten dicht opeen in de kolf. Een enkele bes bevat één zaad.

De tot 4 kg zware wortelknollen zijn wit, grijs of rozig bruin tot blauwpaars van kleur. Ze bevatten tot 25 % zetmeel. Het gehalte aan eiwit (3 %) en vitaminen is relatief gering. Alle plantendelen bevatten oxaalzuur, wat door verhitting afgebroken wordt. Een populaire snack gemaakt van de taro zijn tarochips, die ook in Nederland te koop zijn.

Taro groeit in tropische en subtropische gebieden het jaar rond buiten. In gematigde klimaten kan je hem telen als sierplant. In de zomer kan hij buiten in de tuin geplant worden in de volle grond. Maar in de herfst moet u hem terug uithalen oppotten in een ruime container en binnen laten overwinteren.

Plant de wortelstok net onder de grond in humusrijke potgrond en in de schaduw. Hij doet het ook in gewone tuingrond waarvan de afwatering goed geregeld is. Draag er zorg voor dat de potkluit niet uitdroogt. Een regelmatige gift (om de 3-4 weken) van gewone vloeibare- of biologische korrelmest komt de groei ten goede. Geef de plant ten minste rondom één meter ruimte om te groeien.

De meest geschikte temperatuur ligt tussen 20 en 30°C. Als de plant enkele dagen in een temperatuur van 10°C. (of minder) komt te staan kan hij onherroepelijk beschadigd worden.

Indien je geen ruimte hebt om de plant in zijn geheel te laten overwinteren, dan moet u de wortels uit de grond halen en in een koele, droge en goed geventileerde ruimte, vorstvrij bewaren. Als de kans op vorst geweken is, kan je hem opnieuw planten.

De tot 4 kg zware wortelknollen zijn wit, grijs of rozig bruin tot blauwpaars van kleur. Ze bevatten tot 25 % zetmeel. Het gehalte aan eiwit (3 %) en vitaminen is relatief gering.

De knollen worden gekookt, geroosterd, geraspt , gepureerd, gebakken en gefrituurd. Gekookte taro's hebben een licht melige textuur en een licht zoete smaak, een beetje zoals aardappelen. In Afrika worden de knollen soms in een pasta ("fufu") verwerkt.

Jonge bladeren en bladstelen kunnen ook worden gegeten. Alle plantendelen bevatten oxaalzuur, wat door verhitting afgebroken wordt.

Een populaire snack gemaakt van de taro zijn tarochips, die ook in Nederland te koop zijn.

De knollen bevatten veel zetmeel en zijn een goede bron van voedingsvezels en de bladeren zijn rijk aan vitamine A en B2.

Taro bladeren zijn rijk aan vitaminen en mineralen. Ze zijn een goede bron van thiamine, riboflavine, ijzer, fosfor en zink, en een zeer goede bron van vitamine A , vitamine B2, vitamine B6, vitamine C, niacine, kalium, koper en mangaan.

De schil bevat "calciumoxalaat" die de huid kan irriteren, draag dus steeds handschoenen bij het schillen van Taro.