De witte waterkers Rorippa nasturtium-aquaticum, basioniem: Nasturtium officinale is een plant uit de kruisbloemenfamilie (Brassicaceae). De plant lijkt veel op de slanke waterkers (Rorippa microphylla), maar verschilt daarvan door de kortere vrucht, de in elk hokje in twee rijen in plaats van een enkele rij liggende zaden en met ongeveer de helft minder mazen op het zaad. Hij is inheems in Europa, Azië en Noord-Afrika.

De plant groeit aan en in het water van beken, sloten, plassen en moerassen. Het is een slappe plant, die onbehaard is en 10-60 cm groot wordt. De holle, vierkantige, vlezige stengel is aan de onderkant kruipend.

De witte waterkers heeft witte bloemen met 4-6 mm lange kroonblaadjes. De kroonblaadjes zijn ongeveer tweemaal zolang als de kelkblaadjes.

De plant bloeit als tros van mei tot de herfst.

Witte waterkersen hebben geveerde bladen met ovale deelblaadjes. De vrucht is een onbehaarde hauw met een lengte van 1,3-1,8 mm lang. De zaden liggen in ieder hokje in twee rijen en hebben aan beide zijden ongeveer twintig tot vijfentwintig mazen.

Waterkers is een waterplant, daar moeten we dus rekening mee houden als we dit kruid willen telen. Om een teeltbed aan te leggen, ga je als volgt te werk:

Maak op een beschaduwde plaats in je tuin een groeve van ±40 cm diep. Als uw tuin aan een gracht grenst, zorg dan dat één kant van de groeve op deze gracht uitkomt, zoniet maak dan aan een uiteinde een diepere put. Geef de groeve een helling die naar de put of de gracht afloopt. Trap de bodem van de groeve goed vast en breng er een laag kompost in die met kalk en klei is gemengd. Maak dan aan de laagste kant een soort sluisje om de waterstand te regelen.

Nu kan je beginnen zaaien, vanaf maart tot juli zaai je 1 gram per m² en dun na opkomst uit op 10 cm in alle richtingen. Hou de groeve steeds nat, zodat de plantjes altijd in de modder staan en doe water bij naarmate de planten groter worden.

Ongeveer één maand na opkomst kan je beginen met oogsten; haal niet de hele plant uit de grond, maar snij alleen de bladeren af die je wenst te gebruiken. Je kan een heel jaar van dezelfde planten oogsten.

Neem stekken van de planten voor het volgend jaar of zaai opnieuw. Wie al dat gedoe hierboven niet ziet zitten, kan ook gewoon in een oude badkuip of iets dergelijks hetzelfde resultaat behalen.

Soms kan de plant worden aangetast door virussen of door aardvlooien. Om die laatste op de vlucht te jagen hoef je alleen maar eens goed onder water te zetten.

De witte waterkers wordt meestal onder de naam 'waterkers' in de handel gebracht en kan in salades gebruikt worden. De plant heeft een sterke radijssmaak

Ook kan de plant gekookt als een soort spinazie worden klaargemaakt.
Vers bezit het blad een frisse, licht scherpe smaak, die aan tuinkers herinnert, maar iets verfijnder is.

Naast salades wordt de plant ook in soepen verwerkt, als garnering van sandwiches en steak en met rode spinazie gecombineerd.

Hiernaast wordt ze als haartonicum en als kleurstof gebruikt.

Waterkers moet je in de koelkast bij 0 tot 1°C bewaren en kan het best in een glas water met een plastic zak over. Op deze manier blijft de vochtigheidsgraad heel hoog.

Pluk geen waterkers die in het wild groeit. Die kan besmet zijn met schapenmiltvuur.

In de volksgeneeskunde geldt de plant als afrodisiacum, eetlustopwekkend, stofwisseling bevorderend, en behulpzaam bij diabetes mellitus. Een aftreksel van twee theelepels blad per kop heet water kan gebruikt worden bij chronische huidklachten, hyperthyreoïdie, reuma en blaasklachten.

Waterkers heeft een gunstige invloed op een te hoge bloeddruk. Maar het heeft tevens een bloedzuiverende en vochtafrijvende werking en helpt om de eetlust op te wekken. De zwavelrijke groene blaadjes hebben ook een gunstig effect op de nagels, het haar en de huid.

Ze kan in de winter als caroteen- en als vitamine C-leverancier dienen. De plant bevat ijzer, calcium, foliumzuur, gluconasturtine en etherische oliën.